Een ochtend als zovelen
Zaterdagochtend. Tijd voor mijn wekelijkse rondje door de duinen. Een ochtend als zovelen, waar ik mezelf met frisse tegenzin uit bed had gesleept, maar daar absoluut geen spijt van kreeg.
Zaterdagochtend. Tijd voor mijn wekelijkse rondje door de duinen. Een ochtend als zovelen, waar ik mezelf met frisse tegenzin uit bed had gesleept, maar daar absoluut geen spijt van kreeg.
Wie me een tijdje volgt kent mijn fotoblogs op exposure.co wel. Omdat het me maandelijks geld kostte en ik er (te) weinig gebruikt van maakte ben ik daarmee gestopt. Nu heb ik zelf een fotoblog format gemaakt, en is hier vandaag het eerste fotoblog: over een ogenschijnlijk weinig memorabele wandeling die pimpelpaars begon, en op de valreep een gouden randje kreeg.
Op instagram deel ik regelmatig foto’s van mijn wandelingen in de natuur. Af en toe krijg ik daarover vragen; vooral over hoe ik mijn foto’s bewerk en over welke camera en lens ik gebruik. Voor de liefhebber heb ik een video gemaakt waarin ik mijn proces laat zien.
De afgelopen twee maanden voelde ik me overwegend moe, futloos, somber en bijna constant óp, of óver het randje van overprikkeld—uitgezonderd dan de momenten dat ik er gewoon ruimschoots overheen zat—een winterdip nog voor de winter goed en wel begonnen is?
Wanneer mensen vertellen over hun vriendschappen, bijvoorbeeld over ‘wat ze dat weekend met vrienden hebben gedaan’, krimp ik al een beetje ineen. Ik heb er geen verhalen tegenover te zetten. Ik heb geen vrienden. Niet meer. Of, preciezer, ik onderhóúd geen vriendschappen. Dat lukt me namelijk niet meer.
Onlangs stuitte ik op het blog dieleven.nl. Ik las er een artikel dat ging over psychische problemen die ik zelf heb. Van dat ene artikel kwam ik op het volgende — tot ik een aanzienlijk deel van Thomas’ blog had gelezen. Onder de indruk van zijn openheid besloot ik ook een poging te wagen.
Naar buiten, de natuur in, met een camera om mijn nek: al meer dan 15 jaar is het een van mijn favoriete manieren om te ontspannen. Vrij recent pas ontstond het besef dat ik al die tijd in feite een vorm van meditatie beoefende: meditatieve fotografie.
Onlangs kwam aan het licht (pun intended) dat ik last heb van een winterdip (aka ‘seizoensgebonden depressie’ of ‘winterdepressie’). De afgelopen 2 weken begon ik elke morgen met een half uur achter een daglichtlamp. Dit zijn mijn ervaringen.